عدم کنترل ادرار تحت فشار = Urinary incontinence

افتادگی عضلات کف لگن با افزایش سن و در زنان با حاملگی و زایمان نیز ممکن است اتفاق بیفتد. این حالت مشکلی چون عدم کنترل ادرار تحت فشار (مثلا هنگام عطسه یا سرفه کردن، خنده یا ورزش) را باعث می شود. به این حالت که الزاما هم در سنین بالا اتفاق نمی افتد ترشح ادراری تحت فشار1 گفته می شود
تعداد افرادی که در انگلستان دچار ترشحات ادراری هستند  بین 3 تا 6 میلیون تخمین زده شده2 مردان و زنان هر دو دچار این حالت می شوند ولی این ناراحتی در زنان متداول تر از مردان است
عدم کنترل ادرار ممکن است مدتها باعث ناراحتی فرد شود بدون اینکه شخص (به علت شرمندگی) به دکتر مراجعه کند.  تاخیر در مراجعه به دکتر گاهی می تواند مسئله را از موردی جزئی  به مشکلی بزرگ که نیاز به معالجه جدی تر دارد تبدیل کند. در صورتی که در خیلی از موارد با مراجعه به موقع به پزشک و درمانی ساده مشکل می تواند برطرف شود

روش درمان ترشح ادراری 

تخلیه مرتب مثانه درطول روز و پرهیز از نوشیدن آب و نوشیدنی های دیگر از هشت شب به بعد (البته بدن نیاز به آب دارد که در طول روز باید این نیاز تامین شود) می تواند کمک کند. همچنین ورزش های مخصوص لگنی موثر است

اگرچه در خیلی از موارد ترشحات ادراری به عنوان بیماری دیده نمی شود و خطر جانی برای شخص ندارد ولی ممکن است این حالت منجر به افسردگی و اضطراب شود. گاهی شخصی که دچار این حالت شده از جمع و فعالیت های جمعی کناره گیری می کند که همین امر ممکن است حالت افسردگی را شدیدتر کند
علاوه بر مراجعه به پزشک، شخصی که دچار ترشح ادراری است می تواند با تغییراتی در سبک زندگی روزانه بخود کمک کند. برای نمونه دوری جستن از مصرف نوشابه های الکلی و کافئین دار به شخص کمک می کند. همچنین عدم استفاده از دخانیات موثر است، نیکوتین باعث تشدید ترشح ادراری می شود. انجام ورزش لگنی نه تنها به بهبودی این حالت کمک می کند بلکه می تواند مانع از ایجاد این حالت نیز گردد و برای پیشگیری استفاده شود، بخصوص در دوران حاملگی و بعد از تولد نوزاد. اگر بخواهم این ورزش را بطور خلاصه توضیح دهم بهترین راه این است تا تصور کنید که می خواهید جلو سرازیر شدن ادرار یا عمل دفع را بگیرید و ماهیچه کف مثانه و مقعد را منقبض کنید، آنرا برای چند ثانیه به حالت منقبض نگه دارید و سپس ماهیچه را رها سازید. انجام این ورزش که به حالت خوابیده نشسته یا ایستاده می تواند انجام بگیرد به دفعات متوالی در روز توصیه می شود
پزشک معالج ممکن است برای درمان ترشح ادرار علاوه بر تغییر روش زندگی و ورزش، کاهش وزن برای افرادی که دچار اضافه وزن هستند،  استفاده از دستگاه تنس، دارو یا  جراحی در مراحلی که درمان های دیگر موثر نیفتند را نیز پیشنهاد بدهد
 اولین و شاید مهم ترین قدم برای معالجه ترشح ادراری صحبت با پزشک خود می باشد. چنانچه به این حالت دچارید، نیازی به شرمندگی نیست، حتما با پزشک معالج خود مشورت نمایید

1. stress incontinence
2. http://www.nhs.uk/conditions/incontinence-urinary/pages/introduction.aspx 

©All rights reserved

دکتر شهیره شریف (PhD, MSC)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Disclaimer: the main purpose of this blog is to assemble my notes for my Continuing Professional Development (CPD). The topic discussed here should not be referred to as the only source of information. If there is anything with respect to this article that concerns you, please contact your doctor or pharmacist

 مطالب مندرج در این وبلاگ صرفا برای اطلاع رسانی و افزایش آگاهی در رابطه با سلامت و بهداشت می باشد و الزاما مرجع کاملی در رابطه با موضوع مورد بحث نمی باشد. برای اطلاعات بیشتر جهت درمان، قطع یا تغییر نوع درمان با پزشک معالج یا داروساز خود مشورت نمایید

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

مراقبان و پرستاران در خانواده

 برای کسانی که مراقبت از بیماری (که به مراقبت دائم نیازمند است) در خانواده را برعهده دارند

با اینکه در عصری زندگی می کنیم که خیلی از بیماری ها قابل پیشگیری و یا درمانند، بیماری هایی هم هستند که هنوز راه درمانی برای آنها پیدا نشده یا به دلایل مختلف (چون افزایش طول عمر متوسط، تغییرات رژیم غذایی، تماس با آلاینده ها و عدم تحرک فیزیکی) شیوع آنها بیشتر هم شده است.

از آنجا که بیماری هایی که معمولا با سنین بالا مرتبط هستند در شرف افزایش می باشند، خیلی ها به نگهداری از افراد سالمند خانواده و یا بیمارانی که نیاز به مراقبت دائم دارند مشغول می باشند. نگهداری از بیماری که بطور همیشگی نیاز به مراقبت دارد کار آسانی نیست و می تواند از نظر فیزیکی و روحی برای شخصی که وظیفه پرستاری و مراقبت از آنها را برعهده دارد چالش آفرین باشد. بخصوص برای کسانی که در جوامع شرقی زندگی می کنند. اگرچه سبک زندگی افراد در جوامع شرقی نیز با نوع سنتی آن تفاوت های بسیار پیدا کرده ولی هنوز به برخی از وابستگی ها و وظایف به گونه ای متفاوت با جوامع غربی نگاه می شود.

اگر بخواهم بدون در نظر گرفتن مکان زندگی و بطور کلی اظهار نظر کنم باید بگویم که اگرچه مراقبت از افراد خانواده که به کمک دیگران برای گذران زندگی روزمره خود نیازمندند می تواند لذت بخش باشد و عشق و حس وظیفه شناسی را ارضا کرده و حس خوبی به مراقب القا کند، اما توجه به روی دیگر سکه هم مهم است. شخصی که وظیفه نگهداری از بیماری در خانواده را برعهده دارد ممکن است خود در معرض افسردگی، فشار روحی و استرس قرار بگیرد.

چندی پیش با دوستی ملاقاتی داشتم که وظیفه نگهداری از همسر بیمار خود را برعهده دارد. صحبت با این عزیز مرا برانگیخت تا برای مطلب این ماه سلامت و بهداشت به این مهم بپردازم.

اگرچه موقعیت هر بیمار و هر شخصی که مراقبت از بیماری را برعهده دارد مختص به خود است و احتمالا با شرایط دیگری فرق دارد ولی نکاتی هست که می توان با توجه و پرداختن به آنها نگهداری از عضو خانواده که نیاز به مراقبت دائم دارد را آسانتر کرد.

در ابتدا باید اشاره کرد که شخص مراقب نباید از خود توقع خیلی زیاد داشته باشد.  مراقب مسلما توانایی رسیدگی به همه امور بیمار را نخواهد داشت. به همین دلیل تهیه لیستی برای نیازهای روزانه بیمار و پرداختن به اولویت ها مهم است. گاهی لازم است که به اموری که مهمترند پرداخت و نباید خیلی به عدم ناتوانی خود در انجام کارهایی که در اولویت پایین تری قرار دارند خرده گرفت.

بطور کلی و بسته به نوع بیماری و توانایی بیمار کارهایی است که خود بیمار با کمک و حمایت ممکن است قادر به انجام آن باشد. پرداختن به آنچه بیمار قادر به انجام آنهاست و کمک و حمایت برای انجام آن کارها بهتر است تا تمرکز برآنچه بیمار قادر به انجام آن نیست. البته این بی ارتباط به اولویت کارها هم نیست و بدان معنی نیست که مثلا اگر بیمار قادر به غذا خوردن نیست به آن نپردازیم. ولی مثلا اگر بیمار با کمک فرد قادر به بلند شدن از تخت و راه رفتن چند قدم می باشد وقت و انرژی روی این برنامه گذاشتن بهتر است از مثلا تکرار اسامی افراد فامیل که بیمار به هیج وجه آنها را نمی تواند به خاطر بیاورد.

 آگاه بودن به وضعیت بیمار خیلی مهم است و اکثرا مراقب ها به این امر واقفند ولی در خیلی از مواقع شخص مراقب فراموش می کند که رسیدگی به حال روحی خود نیز مهم است. آگاهی به حالاتی چون عصبانیت و احساس گناه در خود بسیار مهم است. شخص مراقب ممکن است که از دست بیمار و خواسته ها و نیاز دائم وی خسته و عصبانی شود این کاملا طبیعی است. احساس گناه کردن برای داشتن چنین حالتی نیز طبیعی است. مهم است که در این مواقع با دوست، دیگر اقوام یا حتی پزشک صحبت کنید. البته ممکن است که مراقب از اینکه بجای رسیدگی به بیمار به خود پرداخته در این مورد هم احساس گناه کند.

گاهی (بخصوص در بین افراد جامعه شرقی که بیشتر درگیر وظایفی که فرهنگ، دین، سنت و جامعه برای آنها مشخص کرده هستند) ممکن است که فرد مراقب احساس کند که از روی وظیفه و نه عشق به مراقبت از بیمار می پردازد یا آنقدر که باید و شاید برای مراقبت از بیمار از خود مایه نگذاشته یا یه عبارتی برای بیماری که تحت مراقبت اوست کم گذاشته. خود این مورد ممکن است باعث ایجاد حس گناه در فرد شود.

نکته مهم این است که پرداختن به احساسات درون مهم است چراکه اجازه نمی دهید در دراز مدت باعث بروز بیماری در مراقب شود. همان طور که قبلا گفته شد در مورد اینگونه احساسات منفی صحبت با دوستان، فامیل، دیگر مراقبان یا دکتر مفید است. بخصوص چنانچه انجام ظایف مراقبت و نگهداری بیمار افسرده اتان کرده مشورت با دکتر الزامی است.

در خاتمه باید گفت که کاری که در پیش گرفته اید آسان نیست ولی مهم است که بدانید که تنها بودنتان در کنار بیمار خود کمک بزرگی است به او اگرچه به نظر چنان نیاید یا بیمار قادر به زبان آوردن این موضوع نباشد. خود را با دیگران که ممکن است در شرایطی مشابه باشند مقایسه نکنید. شرایط هر شخص با دیگری فرق می کند و شما از جزئیات زندگی آنها بی خبرید. تمرکز روی جنبه های مثبت حضورتان  و آنچه قادر به انجام آن هستید مهم تر است از آنچه قادر به انجام آن نیستید.

رسیدگی به خود را فراموش نکنید. تغدیه سالم، ورزش و پرداختن زمانی به سرگرمی هایی که به آنها علاقه دارید کمک می کند. چنانچه برایتان میسر است به خود فرصت دور بودن از بیمار به عنوان زنگ تفریح کوتاهی را بدهید. مثلا برای ساعتی وظیفه خود را به فرد قابل اعتماد دیگری در بین فامیل بسپارید تا فرصتی هرچند کوتاه مثلا برای صرف استکانی چای یا فنجانی قهوه دور از محیط معمول را به شما بدهد.

دست مریزاد و خدا قوت

©All rights reserved

دکتر شهیره شریف (PhD, MSC)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Disclaimer: the main purpose of this blog is to assemble my notes for my Continuing Professional Development (CPD). The topic discussed here should not be referred to as the only source of information. If there is anything with respect to this article that concerns you, please contact your doctor or pharmacist

 مطالب مندرج در این وبلاگ صرفا برای اطلاع رسانی و افزایش آگاهی در رابطه با سلامت و بهداشت می باشد و الزاما مرجع کاملی در رابطه با موضوع مورد بحث نمی باشد. برای اطلاعات بیشتر جهت درمان، قطع یا تغییر نوع درمان با پزشک معالج یا داروساز خود مشورت نمایید

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

کم حافظگی

آموخته ها و خاطرات که در قسمت های مختلف مغز بایگانی می شوند حافظه را تشکیل می دهند. حافظه را همانگونه که در نمودار زیر مشخص شده، می توان به سه نوع تقسیم کرد:

-         حافظه ی آنی¹ که اطلاعات را برای زمان بسیار کوتاهی مثلا چند ثانیه حفظ می کند. تصور کنید کتابی در دست دارید و می خوانید، لغاتی که خوانده می شوند در مغز می مانند تا بتوانیم جمله را خوانده و معنی آنرا درک کنیم.

-       حافظه ی کوتاه مدت² که اطلاعات را برای مدت طولانی تر از حافظه ی آنی نگه می دارد مثلا چند دقیقه. اطلاعات معنی شده و پرداخته شده از قسمت حافظه آنی به حافظه ی کوتاه مدت منتقل می شوند.

-        حافظه ی بلند مدت³ که مخصوص اطلاعاتی است که با مرور و توجه به آنها تثبیت می شوند.

نمودار 1: انواع حافظه و ارتباط بین آنها

وقتی که فرد توانایی بخاطر سپردن اطلاعات یا خاطراتی را که بطور معمول بیاد می آورد را از دست می دهد،می گوییم که فرد کم حافظه شده. البته کم شدن حافظه با افزایش سن امری طبیعی است و معمولا به صورت تدریجی اتفاق می اقتد. ولی بطور ناگهانی و براثر نرسیدن خون کافی به بخشی از مغز یا اصابت ضربه به سر مثلا در صانحه ی رانندگی هم ممکن است که فراموشی اتفاق بیفتد. در خیلی از مواقع حتی فراموشی تدریجی و در سنین بالا هم باعث نگرانی شخص یا اطرافیان او می شود. چنانچه کم شدن حافظه نگرانتان می کند حتما با پزشک خود مشورت کنید. گاهی پزشک معالج ممکن است تصمیم بگیرد تا با انجام تست های مختلف از سلامت شخص اطمینان پیدا کند. در بیشتر مواقع این نگرانی وجود دارد که پای بیماری مثل آلزایمر⁴ در میان باشد. که البته نیاز به تشخیص قطعی توسط پزشک دارد و مورد بحث این ماه ما نیست.  ولی بطور کلی چنانچه شخص از کم حافظگی خود آگاه هست و زندگی روزانه او به علت این کم حافظگی مختل نشده احتمال اینکه با بیماری آلزایمر مواجه باشیم کمتر است.

علت کم حافظگی

کم شدن حافظه بی ارتباط با افزایش سن نیست ولی عوامل دیگر (برای مثال به لیست زیر مراجعه کنید) نیز می توانند باعث کم شدن حافظه گردند. برای مثال:

- افسردگی، اضطراب و تنش

- بی خوابی و خستگی شدید

- وارد شدن ضربه به سر یا نرسیدن خون کافی به بخشی از مغز

- وجود تومار مغزی

- بیماری غده تیروئید

- عارضه ی جانبی برخی داروها مثل داروهای خواب آور

- نوشیدن الکل

- کم بود پروتئین یا ویتامین ها بخصوص B1

درمان یا مدریت کم حافظگی

چنانچه دلیل کم حافظگی وجود بیماری دیگر مثل افسردگی یا کمبود ویتامین می باشد، با درمان آن بیماری، کم حافظگی هم خودبخود درمان می شود.

چنانچه کم حافظگی از عوارض جانبی داروی خاصی است که بیمار استفاده می کند، زیر نظر دکتر معالج و با عوض کردن نوع دارو می توان به درمان کم حافظگی کمک کرد.

برای مدیریت کم حافظگی خود بیمار می تواند با انجام کارهایی مثل تهیه لیست برای کارهایی که باید انجام شود و داشتن برنامه ی منظم روزانه، مثلا نگهداری وسایل در مکانی ثابت بخود کمک کند.

1-                                                       Immediate memory

2-                                                       Short-term memory

3-                                                       Long-term memory

4-                                                       Alzheimer’s

©All rights reserved

دکتر شهیره شریف (PhD, MSC)

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Disclaimer: the main purpose of this blog is to assemble my notes for my Continuing Professional Development (CPD). The topic discussed here should not be referred to as the only source of information. If there is anything with respect to this article that concerns you, please contact your doctor or pharmacist

سلب مسئولیت: مطالب مندرج در این وبلاگ صرفا برای اطلاع رسانی و افزایش آگاهی در رابطه با سلامت و بهداشت می باشد و الزاما مرجع کاملی در رابطه با موضوع مورد بحث نمی باشد. برای اطلاعات بیشتر جهت درمان، قطع یا تغییر نوع درمان با پزشک معالج یا داروساز خود مشورت نمایید

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++